کد مطلب:28277 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:147
1420. تاریخ الیعقوبی: علی علیه السلام به عمر بن مسلمه اَرحبی نوشت: پس از حمد و سپاس خداوند؛ دهقانانِ منطقه ات، از درشتی ات شكایت كرده اند و من در كار آنان نگریستم و خیری ندیدم. باید موضع تو میانه باشد: نرمی ای آمیخته با درشتی. [ البته] بدون ستم و كم گذاشتن. چرا كه آنان، گرچه با خواری، ما را به سر و سامان می رسانند. پس حقی را كه بر آنان داری از ایشان با خواری بستان و غیرِ خدا را دوست مگیر. خداوند عز و جل فرموده است: «لَا تَتَّخِذُواْ بِطَانَةً مِّن دُونِكُمْ لَا یَأْلُونَكُمْ خَبَالًا؛[3] از غیرِ خودتان دوست و هم راز مگیرید. آنان از هیچ نابكاری در حقّ شما كوتاهی نورزند» و خداوند عز و جل درباره اهل كتاب فرموده است: «لَا تَتَّخِذُواْ الْیَهُودَ وَالنَّصَرَی أَوْلِیَآءَ؛[4] یهود و نصارا را به عنوان دوست، انتخاب مكنید» و خداوند - تبارك و تعالی - فرموده است: «وَمَن یَتَوَلَّهُم مِّنكُمْ فَإِنَّهُ و مِنْهُمْ؛[5] و هر كس از شما آنها را به دوستی گیرد، از آنان خواهد بود». با گرفتن مالیاتشان آنان را آزرده خاطر ساز و در برابر آنان، آماده باش و از ریختن خون آنان، برحذر باش. والسلام[6] ! 1421. امام علی علیه السلام - در نامه اش به یكی از كارگزارانش -: پس از حمد و سپاس خداوند؛ تو از آنانی كه در یاریِ دین، از آنان پشتیبانی خواهم و خودستایی گنهكاران را با او از بین بَرَم، و رخنه مرزهای بیم آور را با او ببندم. پس در آنچه برایت مهمّ است، از خداوند، كمك بجو و درشتی و نرمی را درهم آمیز و آن جا كه مهربانی باید، مهربانی پیشه كن و آن جا كه جز درشتی به كار نیاید، درشتی پیش گیر. در برابر شهروندان، فروتن باش و با آنان، گشاده رویی كن و نرمخویی نما. با آنان، یكسان رفتار نما در نگاه با گوشه چشم، و نگاه خیره، و در اشاره و تحیّت گفتن؛ تا بزرگان، در تو طمعِ ستم نكنند و ناتوانان، از عدالتت مأیوس نگردند. والسلام[7] !
1419. امام علی علیه السلام - در نامه اش به یكی از كارگزارانش -: پس از حمد و سپاس خداوند؛ دهقانان شهر تو به سبب درشتی، سختی، ستم و تحقیر كردنشان، از تو شكایت دارند. من در كارشان نگریستم. آنان را به خاطر شركشان شایسته این نیافتم كه نزدیك شوند، و نیز به خاطر پیمانشان [ و در پناه اسلام بودن] شایسته نیست آنان رانده شوند. پس درباره آنان، درشتی ونرمی را درهم آمیز ومیان درشتی و مهربانی با آنان، در چرخش باش، و میان تقریب و نزدیك كردن و دور كردن و راندن، جمع كن، إن شاء اللَّه[1] ![2].